Wieś Sierockie leży na Skalnym Podhalu, w pasie Pogórza Spisko-Gubałowskiego, łagodnie i falisto opadającego ku północy.
Wieś włączona jest do Gminy Biały Dunajec, a najbliższe jej sąsiedztwo to wyniesienie od strony wschodniej, które łagodnym łukiem opada ku dolinie Białego Dunajca - biegnie nim wieś Leszczyny. W stronę grzbietu Gubałówki na tej samej wysokości rozciąga się Ząb, który posiada zabytkowy kościół z przepięknymi regionalnymi rzeźbami. Od zachodu za niewielkim potokiem, równolegle do miejscowości Sierockie rozciąga się Czerwienne. Na północ na przedłużeniu wzniesienia, łagodnie opadającego w stronę Nowego Targu, biegnie wieś Bańska Wyżna. Niewielka odległość wioski Sierockie od Zakopanego - stolicy turystyki, sprzyja temu, iż w tej miejscowości pojawiają się ludzie z odległych zakątków Polski.
Najdawniejsze ślady osadnictwa na omawianym terenie pochodzą z 1620 roku, kiedy to nastąpiła lokacja osady Zubsuche. Stanisław Witowski, starosta nowotarski, pozwolił Wiktorynowi Zdanowskiemu osadzić dwie wsie: Ząb i Jastrzębiec, które później zlały się w jedną osadę. Osada Zubsuche składała się z kilkunastu przysiółków noszących nazwy od pierwotnych osadników. W skład tych przysiółków wchodziło także Sierockie, którego nazwa wywodzi się od pierwotnego osadnika Jakuba Sieroty.
Lata II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej dosięgły również Sierockie. Nie obeszło się bez tragedii rodzin i poszczególnych ludzi. Najwięcej młodzieży, bo około siedemnaście osób zmuszonych zostało do przymusowego wyjazdu na roboty do Niemiec. Większość tych osób zabrano z "obław nocnych". Na ludzi polowano jak na dzikie zwierzęta. Największa tragedia spotkała dwie rodziny. W 1942 w obozie zagłady w Oświęcimiu zginął Franciszek Bąk, kurier w akcji przerzutów na Węgry, członek Związku Walki Zbrojnej i Konfederacji Tatrzańskiej, osierocił pięcioro nieletnich dzieci. W obozie zagłady zginął również Franciszek Mrugała.
Wieś Sierockie otrzymała prawa wsi po drugiej wojnie światowej. Najpierw należała do Gminy Poronin, potem do gromady Ząb, obecnie należy do gminy Biały Dunajec.
Powierzchnia wioski wynosi 1157,42 ha. Z tego 50 procent to grunty rolne. Górski charakter wioski wyznacza kierunek rozwoju rolnictwa nastawiony na hodowlę i agroturystykę. Znaczne wzniesienie (1015 metrów n.p.m.), piękne widoki, górski klimat i uczucie przestrzeni sprzyjają spacerom, turystyce rowerowej, a co za tym idzie znakomitemu wypoczynkowi. Gospodarstwa agroturystyczne oferują własne, wytworzone w domu produkty żywnościowe. Oferują również wytworzone w domu: wełniane swetry, pantofle, rękawiczki, skarpety, rzeźbione wyroby z drewna, haftowane ubiory, skórzane torby i jeszcze wiele innego rękodzieła. Wielką atrakcją są pielęgnowane tradycje i obrzędy góralskie. Są w okolicy hafciarki, które wyszywają gorsety oraz krawcy szyjący spodnie góralskie i kierpce, spotyka się także rzeźbiarzy mebli góralskich.
Wieś ta jest wyjątkowo malowniczo położona, toteż nie trzeba daleko podróżować by dostrzec piękne krajobrazy, bowiem z Sierockiego panorama rozciąga się przez 360° na całe Podhale i nie tylko. Od południa rozpościera się panorama Tatr, począwszy od najwyższych ich partii aż po ich krańce, leżące na terenie Słowacji. Podczas pięknej słonecznej pogody, zwłaszcza, gdy słońce chyli się ku zachodowi, horyzont wydłuża się i widać połyskujące w słońcu Jezioro Orawskie. Strona zachodnia dostarcza widoku na najwyższe w pobliżu wzniesienie w tej części krajobrazu, czyli na górę Ostrzysz nad Kościeliskiem, zaś od strony północnej widać rozległą dolinę Czarnego Dunajca i Nowego Targu, czyli tzw. Kotlinę Orawsko-Nowotarską, za którymi w dali widnieje Babia Góra, Pasmo Podhalańskie i Gorce. Jest to niepowtarzalny widok zwłaszcza nocą, kiedy cała dolina oświetlona jest elektrycznym światłem. Od wschodu widok nie jest uboższy od poprzednich, bowiem można stąd dostrzec strzeliste skały Trzech Koron - najbardziej znanego szczytu Pienin.
Wieś Sierockie posiada wybitne cechy klimatu górskiego. Charakterystyczne są częste i silne wiatry, zwłaszcza wiatry zachodnie. Niekiedy nawiedzają tę okolicę wiatry halne o wielkiej sile podmuchu. Ozdobą wsi, na którą nie sposób nie zwrócić uwagi, jest piękna górska przyroda. W Sierockim, a także w całej okolicy kwitnie na wiosnę szafran górski - krokus. Zakwita on bardzo wcześnie. Kiedy pierwsze śniegi zaczynają topnieć na pobliskich łąkach wówczas cała okolica wygląda przecudnie i tonie w jasnofioletowym kolorze. Zjawisko to powtarza się regularnie każdego roku niemal o jednakowej porze. Z innych kwiatów wczesnowiosennych trzeba odnotować żółte kaczeńce skupiające się przeważnie na podmokłych łąkach, zwanych w gwarze "młakami". Latem na leśnych polanach można spotkać roślinę zwana dziewięciosił. Należy ona do rzadkości jest ściśle chroniona. Kiedy ciepłe lato ustępuje miejsca, jesień wyzłaca liście drzew i czerwienią powleka korale jarzębin. Rozsnuwa srebrne nitki babiego lata na igłach zawsze zielonych świerków i na przydrożnych płotach.
