Urodzony 11 grudnia 1876 r. w Wiszniewie na Litwie, zmarł 8 lutego 1909 r. w Tatrach, kompozytor, taternik, narciarz. Jeden z największych polskich symfoników. Od 1889 r. bywał w Zakopanem, uprawiał najpierw turystykę, a w początku XX wieku stał się jednym z najwybitniejszych taterników. W wieku 18 lat wszedł na Gerlach i Mięguszowiecki Szczyt, później dokonał kilku pierwszych wejść i pionierskich przejść letnich i zimowych (m.in. Czeska Turnia, Młynarz, Wielka Kołowa Turnia, Ostra, Kościelec, Wołoszyn, Żółta Turnia, Mięguszowiecki Czarny). Kształcił się w grze skrzypcowej m.in. u Stanisława Barcewicza, a jako skrzypek debiutował publicznie w Zakopanem, na koncercie w Dworcu Tatrzańskim w 1892 r. W tymże roku opublikował w "Kurierze Zakopiańskim" swój pierwszy artykuł na tematy tatrzańskie. W późniejszych latach współpracował z pismami turystycznymi, m.in. "Wędrowcem", "Taternikiem", "Pamiętnikiem TT", zajmował się też fotografiką tatrzańską. W 1896 r. wstąpił do Towarzystwa Tatrzańskiego i działał w jego Sekcji Turystycznej, a w 1907 r. był jednym z pierwszych członków Zakopiańskiego Oddziału Narciarzy (choć nie był, jak to się czasem mówi, jego współorganizatorem) i wchodził w skład jego władz. W 1907 r. zamieszkał na stałe w Zakopanem - początkowo w "Limbie", potem "Lilianie", wreszcie, od 1908 r. aż do śmierci w willi "Lutnia" przy ul. Sienkiewicza (tablica pamiątkowa). Wspólnie z Mariuszem Zaruskim zajmował się organizowaniem TOPR. Zginął w lawinie śnieżnej pod Małym Kościelcem w czasie nietrudnej wycieczki, poświęconej robieniu zdjęć fotograficznych. Pochowany na warszawskich Powązkach. Jego imię nosi zakopiańska Szkoła Muzyczna. W Zakopanem na Bystrem jest ulica Karłowicza.